Of Past Lives and Lessons.

With nothing to do when I got home from work early today, I decided to clean my mess of a study table. Going through the drawer I came across the journal that I kept under lock and key. I've almost forgotten about it. My heart skipped a beat as I opened it with its key, knowing full well that opening it and reading past memories would rekindle some small amount of sadness, guilt, and anger.

I was flipping through its pages when I my eye caught the thick red pen writing. I opened it and I was transported back to the year 1999. Argh.

Had a knack for using the vernacular for poems, essays and journal entries. I love the fluidity of Tagalog prose and sentences, of how it comes together to form a thought. Hmm. Maybe I should write my next entries entirely in Tagalog. Anyway - I digress.

I'm very candid about my life in this blog, but this is nothing compared to what I have written in my journals. They contain the inner workings of my true self.

At the end of this entry, permit me to use the vernacular for my closing remarks.

Read on...

"Para akong pinagbuhatan ng kamay ng tadhana, pinagtatawanan ng panahon. Pinagsasaluhang apakan ng mga mababangis ngunit tahimik na mga katauhan ang pag-asa kong makakita ng liwanag.

Alam kong malaki ang pagkakasala ko sa Kanya. Naging masama akong tao sa saglit na panahon na iyon. Binigyan niya ako ng isang suliranin na akala ko nuon ay napakadaling desisyunan. Ngunit ng iniharap Niya sa akin ang guhit na maaaring ikabago ng buhay ko, nagawa ko ang hindi ko inaasahan. Naunahan ako ng takot at kaba. Walang pinakinggan at pinagkatiwalaan. Tinalikuran ko ang nag-iisang taong alam kong lubos akong aalalayan at aalagaan.

Lubos kong pinagsisihan at pinagsisisihan ang kamalian ko. Gabi-gabi ako kung humingi ng tawad sa Kanya.

Pero pinalibutan ako ng mga taong hindi nakikiramay sa aking pagbangon. Pilit pa nilang ibinabaon ang pagkatao ko sa isang malalim na hukay na puno ng poot at pag-aalinlangan.

Wala nang makakatulong sa akin. Lahat ng nag-alay ng kanilang kamay sa pangako na ako'y tutulungan upang makabangon ay lumisan na rin.

Nag-iisa sa gitna ng magulo at makasarili na mundong kinagagalawan ko. Nakabitag sa isang hawla, pinagkait sa akin ang liwanag at init.

Pinabayaang matuto mag-isa. Pinabayaang masaktan. Hinayaang maghikahos.

Sinubukan kong ibaon sa limot ang nakaraan ngunit hanggang ngayon ay pasan ko ang nakalipas na masalimuot.

Kailan ba matatapos ang sakit? Kailan daraan ang paghihinagpis?

Mas mahusay ngang humimlay na lamang ako. Maghihintay sa ilalim ng takip-silim sa isang pangakong mabuhuhay akong muli."

Pagkatapos basahin ang mga talatang ito isa lang ang masasabi ko:

Salamat na lamang ako'y nakabangon. Sa kasalukuyan, ako'y hangal pa rin ngunit kasabay nito ako'y mas masidhi, mas mapusok, mas maalam, mas malakas at pinatibay ng tadhanang tinahak ko.